Podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie ruksolitynibu na obecność zwłóknienia szpiku

Ruksolitynib, selektywny inhibitor kinazy Janus (JAK) i 2, wykazuje klinicznie znaczącą aktywność w mielofibrozie. Metody
W tej podwójnie ślepej próbie losowo przydzielono pacjentów z mielofibrozą o pośrednim stopniu 2 lub wysokim ryzyku do ruksolitynibu podawanego dwa razy na dobę (155 pacjentów) lub placebo (154 pacjentów). Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów z redukcją objętości śledziony o 35% lub więcej po 24 tygodniach, ocenianych za pomocą rezonansu magnetycznego. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały trwałość odpowiedzi, zmiany w obciążeniu objawowym (oceniane przez całkowity wynik objawów) i całkowity czas przeżycia.
Wyniki
Pierwotny punkt końcowy osiągnięto u 41,9% pacjentów w grupie otrzymującej ruksolitynib w porównaniu z 0,7% w grupie otrzymującej placebo (p <0,001). U pacjentów otrzymujących ruksolitynib zmniejszono objętość śledziony; 67,0% pacjentów z odpowiedzią miało odpowiedź przez 48 tygodni lub dłużej. U 24.9% pacjentów, którzy otrzymywali ruksolitynib, stwierdzono poprawę o 50% lub więcej w całkowitym nasileniu objawów w porównaniu z 5,3% pacjentów otrzymujących placebo (p <0,001). Trzynaście zgonów miało miejsce w grupie ruksolitynibu w porównaniu z 24 zgonami w grupie placebo (współczynnik ryzyka, 0,50, przedział ufności 95%, 0,25 do 0,98, P = 0,04). Szybkość przerwania badanego leku z powodu zdarzeń niepożądanych wynosiła 11,0% w grupie otrzymującej ruksolitynib i 10,6% w grupie placebo. Wśród pacjentów, którzy otrzymywali ruksolitynib, najczęstszymi działaniami niepożądanymi były niedokrwistość i małopłytkowość, ale rzadko prowadziły one do przerwania leczenia (u jednego pacjenta na każde zdarzenie). Dwóch pacjentów przeszło transformację do ostrej białaczki szpikowej; oba były w grupie ruksolitynibu.
Wnioski
Ruksolitynib, w porównaniu z placebo, dostarczył istotnych klinicznych korzyści u pacjentów z mielofibrozą poprzez zmniejszenie wielkości śledziony, złagodzenie wyniszczających objawów związanych z mielofibrozą i poprawę ogólnego przeżywalności. Korzyści te pojawiły się kosztem częstszej niedokrwistości i małopłytkowości we wczesnej fazie okresu leczenia. (Finansowany przez Incyte, numer COMFORT-I ClinicalTrials.gov, NCT00952289.)
Wprowadzenie
Mielofibroza, nowotwór mieloproliferacyjny, objawia się nieprawidłową morfologią krwi (niedokrwistością, trombocytozą lub trombocytopenią i leukocytozą lub leukopenią), splenomegalią i objawami osłabiającymi (np. Zmęczenie, osłabienie, ból brzucha, wyniszczenie, utrata masy ciała, świąd, nocne poty, i ból kości), które uważa się za spowodowane połączonymi efektami masowej splenomegalii i podwyższonymi poziomami prozapalnych cytokin.1 Czas przeżycia waha się od około 2 do 11 lat, w zależności od zdefiniowanych czynników prognostycznych.2 Tradycyjne opcje terapeutyczne, w tym splenektomia, mają ograniczone korzyści.3 Chociaż allogeniczny przeszczep komórek macierzystych może wyleczyć mielofibrosę, niewielu pacjentów kwalifikuje się do tego leczenia.
Chociaż mutacja wzmocnienia funkcji w genie kodującym kinazę Janus (JAK) 2 (JAK2 V617F) występuje u około 50% pacjentów z pierwotną mielofizją, inne mechanizmy bezpośredniej lub pośredniej aktywacji wewnątrzkomórkowego przekaźnika i aktywatora sygnału JAK szlaku transkrypcji (STAT) są znane, 4 sugeruje, że rozregulowanie tego szlaku jest centralnym patogennym składnikiem mielofibrozy, niezależnie od statusu mutacji JAK2
[podobne: prewenta, osteomed kraków, specjal med dobczyce ]