Paclitaxel-Eluting versus Everilimus-Elution Coronary Stents in Diabetes ad 5

Wyniki kliniczne. Krzywe czasu do zdarzenia są pokazane dla pacjentów w populacji zamierzonej w leczeniu, którzy zostali losowo przydzieleni do przyjęcia stentu uwalniającego paklitaksel lub stentu uwalniającego ewerolimus. Współczynniki zdarzeń zostały obliczone za pomocą metod Kaplana-Meiera i porównane z użyciem testu log-rank; różnią się nieznacznie od stawek w tekście i tabeli 2, które zostały obliczone jako zmienne kategoryczne i porównane z użyciem testu chi-kwadrat. W każdym panelu wkładka pokazuje te same dane na powiększonej osi y. CI oznacza przedział ufności i F-M Farrington-Manning. Po roku pacjenci przypisani do otrzymywania stentu uwalniającego paklitaksel mieli znacznie wyższy wskaźnik rewaskularyzacji sterowanej naczyniami krwionośnymi docelowej iz rewaskularyzacji docelowej niż pacjenci przypisani do otrzymywania stentu uwalniającego ewerolimus (3,4% w porównaniu z 1,2% w obu przypadkach). punkty końcowe, P = 0,002), a także istotnie wyższe wskaźniki spontanicznego zawału mięśnia sercowego (3,2% vs. 1,2%, P = 0,004), zakrzepica w stencie (2,1% w porównaniu z 0,4%, p = 0,002), zespół serca zgon lub zawał mięśnia sercowego (4,0% w porównaniu do 2,3%, p = 0,03) oraz ciężkie zdarzenia niepożądane w sercu (5,9% w porównaniu do 3,4%, p = 0,01) (tabela 2 i ryc. 2). Nie było istotnej różnicy między grupami leczonymi w odniesieniu do innych wyników. Wskaźniki sukcesu technicznego i sukcesu proceduralnego były podobne w obu grupach.
Analizy podgrup
Rysunek 3. Rycina 3. Wstępnie zdefiniowane analizy podgrupy Pierwotnego Punktu Końcowego. American College of Cardiology i American Heart Association klasyfikują zmiany wieńcowe jako typ A (proste, bardzo krótkie, koncentryczne zmiany), B (umiarkowanie złożone) lub C ( bardzo złożone, w tym bardzo długie uszkodzenia, bardzo kręte zmiany i przewlekłe całkowite okluzje). Skrót eGFR oznacza szacunkową szybkość filtracji kłębuszkowej, a LAD pozostawia tętnicę zstępującą przednią.
Przeprowadziliśmy analizy logistyczno-regresyjne z testowaniem interakcji, aby ustalić, czy wyższa częstość niepowodzeń w naczyniach docelowych w ciągu roku (pierwotny punkt końcowy) przy użyciu stentów uwalniających paklitaksel, w porównaniu ze stentami eluującymi ewerolimus, była stała w różnych wcześniej zdefiniowanych podgrupach (ryc. 3). Nie stwierdzono istotnej interakcji pomiędzy typem stentu a uszkodzeniem naczynia docelowego w podgrupach pacjentów podzielonych na kategorie według wieku, płci, zapotrzebowania na insulinę, poziomu hemoglobiny glikowanej, stanu dławicy piersiowej, długości uszkodzenia, liczby leczonych zmian, typu uszkodzenia, średnicy naczynia referencyjnego , statek docelowy lub czas trwania cukrzycy. Stwierdzono istotną interakcję pomiędzy szacowaną szybkością przesączania kłębuszkowego a typem stentu w odniesieniu do uszkodzenia naczynia docelowego (P = 0,047 dla interakcji). Częstość niewydolności naczynia docelowego była konsekwentnie wyższa w przypadku stentów uwalniających paklitaksel niż w przypadku stentów eluujących ewerolimus we wszystkich 12 wstępnie określonych podgrupach oraz w podgrupach post hoc na podstawie liczby chorych naczyń (Tabela S5 w Dodatku uzupełniającym); wyjątkiem była podgrupa pacjentów z szacowaną szybkością przesączania kłębuszkowego wynoszącą 60 ml na minutę lub mniej (wskaźnik niewydolności docelowego naczynia, 7,1% ze stentami eluującymi paklitaksel i 7,3% ze stentami eluującymi ewerolimusem, względne ryzyko, 0,97; % CI, 0,46 do 2,07).
Przeprowadziliśmy analizy per-protokołów, w których wzięło udział 1765 pacjentów, którzy otrzymali przypisany stent i dla których dostępne były dane z roku obserwacji
[więcej w: cosmeo łomża, ortodonta tarchomin, etyloamina ]