Cabozantinib versus Everolimus w zaawansowanym raku nerkowokomórkowym ad 6

Mediana średniej dobowej dawki wynosiła 44 mg cabozantinibu i 9 mg everolimusa. Częstość przerwania leczenia z powodu zdarzeń niepożądanych niezwiązanych z rakiem nerkowokomórkowym wyniosła 9% (31 pacjentów) w grupie przyjmującej kabozantynib i 10% (31 pacjentów) w grupie otrzymującej ewerolimus. Tabela 2. Tabela 2. Zdarzenia niepożądane Występowanie zdarzeń niepożądanych (dowolna ocena), niezależnie od tego, czy zdarzenie zostało uznane przez badacza za związane z badanym leczeniem, wyniosło 100% z kabozantynibem i ponad 99% z ewerolimusem, a częstość występowania działań niepożądanych w stopniu 3. lub 4. wynosiła 68% w przypadku kabozantynibu i 58% w przypadku ewerolimusu (tab. 2). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi stopnia 3. lub 4. z kabozantynibem były nadciśnienie (15%), biegunka (11%) i zmęczenie (9%) oraz ewerolimus to niedokrwistość (16%), zmęczenie (7%) i hiperglikemia (5 %). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi (każdy stopień) prowadzącymi do zmniejszenia dawki u kabozantynibu były: biegunka (16%), zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej (11%) i zmęczenie (10%), a najczęstszym z ewerolimusem były zapalenie płuc (4). %), zmęczenie (3%) i zapalenie jamy ustnej (3%). Zdarzenia niepożądane stopnia 5 wystąpiły u 22 pacjentów (7%) w grupie otrzymującej kabozantynib oraz u 25 pacjentów (8%) w grupie z ewerolimusem i były głównie związane z postępem choroby. Zdarzenia stopnia 5, które uznano za związane z leczeniem, wystąpiły u pacjenta w grupie przyjmującej kabozantynib (śmierć nie określono inaczej) oraz u 2 pacjentów w grupie otrzymującej ewerolimus (zakażenie Aspergillus i zapalenie płuc wywołane aspiracją).
Dyskusja
Czas przeżycia bez progresji był dłuższy w przypadku kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem w tym randomizowanym badaniu III fazy z udziałem pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, u których wcześniej wystąpiła progresja podczas co najmniej jednej terapii celowanej VEGFR. Skuteczność z kabozantynibem była silna, przy oszacowanej medianie przeżycia wolnego od progresji wynoszącej 7,4 miesiąca, w porównaniu z 3,8 miesiąca z ewerolimusem, oraz współczynnikiem ryzyka równym 0,58, co odpowiada 42% zmniejszeniu szybkości progresji lub śmierci choroby. Obiektywne reakcje nowotworowe zaobserwowano u 21% pacjentów przypisanych do kabozantynibu, w porównaniu z 5% pacjentów przydzielonych do ewerolimusu.
Dane dotyczące całkowitego przeżycia, drugorzędowy punkt końcowy w tym badaniu, były niedojrzałe w wcześniej określonej analizie okresowej. Mimo to wskaźnik śmierci był o 33% niższy w przypadku kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem, co wskazuje na silny trend w kierunku dłuższego przeżycia. Tymczasowa granica istotności nie została osiągnięta, a kontynuacja przeżycia kontynuuje planowaną ostateczną analizę.
Profil bezpieczeństwa cabozantinibu w tym badaniu był podobny do wcześniejszych doświadczeń w tej grupie pacjentów.23 Do częstych działań niepożądanych związanych z kabozantynibem należały biegunka, zmęczenie, nudności, zmniejszony apetyt, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej i nadciśnienie tętnicze, które są również obserwowane w innych badaniach. Inhibitory kinazy tyrozynowej VEGFR u pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym.8,12 Zdarzenia niepożądane występujące z większą częstością i z większym nasileniem z ewerolimusem niż z kabozantynibem obejmowały zapalenie płuc, obrzęk obwodowy, niedokrwistość i hiperglikemię. Zmniejszenie dawki w przypadku leczenia działań niepożądanych występowało częściej podczas stosowania kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem, co podkreśla potrzebę ostrożnego monitorowania zdarzeń niepożądanych, jak ma to miejsce w przypadku innych inhibitorów VEGFR.
[przypisy: specjal med dobczyce, etyloamina, trimed piaseczno ]