Przedłużona terapia zaawansowanego przewlekłego zapalenia wątroby typu C z peginterferonem o niskiej dawce ad 7

Wśród pacjentów z marskością wątroby obserwowano podobny, znaczący spadek wyniku zapalno-zapalnego u leczonych pacjentów w porównaniu z pacjentami kontrolnymi (-1,38 vs. -0,33, różnica, -1,05, 95% CI, -1,66 do -0,44; P <0,001). . W analizie eksploracyjnej przeprowadzonej post hoc nie zaobserwowaliśmy heterogeniczności efektu leczenia w zależności od charakterystyki wyjściowej (patrz Rysunek w Dodatkowym dodatku, dostępny wraz z pełnym tekstem tego artykułu na stronie www.nejm.org). Zdarzenia niepożądane i odstawienie leków
Tabela 3. Tabela 3. Poważne zdarzenia niepożądane u leczonych i kontrolnych pacjentów z niekierowym zwłóknieniem lub marskością na początku. W grupie leczonej 3991 zdarzeń niepożądanych wystąpiło u 486 pacjentów, w porównaniu z 3129 zdarzeniami niepożądanymi wśród 492 pacjentów w grupie kontrolnej; 330 pacjentów miało co najmniej jedno poważne zdarzenie niepożądane (Tabela 3). Większy odsetek pacjentów w grupie leczonej niż w grupie kontrolnej miał co najmniej jedno poważne zdarzenie niepożądane (38,6% [95% CI, 33,8 do 43,3] wobec 31,8% [95% CI, 27,6 do 36,1] Kaplan-Meier analiza), ale ta różnica nie była istotna (P = 0,07). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były powikłania infekcyjne, głównie infekcje bakteryjne.
Figura 3. Figura 3. Zmiany w dawkowaniu lub odstawieniu Peginterferonu wśród pacjentów w Grupie Leczenia. Rysunek pokazuje odsetek pacjentów, którzy mieli wynik kliniczny i zaprzestali leczenia, otrzymali pełną dawkę peginterferonu (90 .g na tydzień), zmniejszyli dawkę peginterferonu (do 45 do 89 .g lub 22 do 44 .g na tydzień), wycofał się z badania lub zaprzestał leczenia, ale nadal był obserwowany w celu oceny wyników.
W trakcie badania, 157 leczonych pacjentów przerwało leczenie, w tym 43 osoby, które porzuciły badanie, a 114 osoby, które przerwały terapię, ale zgodziły się na dalsze monitorowanie. Przyczyny przerwania leczenia obejmowały niedokrwistość, neutropenię lub trombocytopenię (25 pacjentów); depresja (22 pacjentów); inne zdarzenia niepożądane (65 pacjentów); i odmowa pacjenta (72 pacjentów). Niektórzy pacjenci mieli więcej niż jeden powód przerwania leczenia. Często występowały zmiany dawki w przypadku zdarzeń niepożądanych; do 3,5 roku tylko 58,9% pacjentów, którzy byli jeszcze w badaniu i nie mieli wyniku klinicznego otrzymywali pełną 90 .g przepisanej tygodniowej dawki peginterferonu (Figura 3). Dziewięciu pacjentów przydzielonych do grupy kontrolnej poszukiwało i otrzymało terapię przeciwwirusową peginterferonem, z lub bez rybawiryny, poza badaniem przez pewien okres w fazie z randomizacją.
Dyskusja
W badaniu HALT-C oceniano, czy pacjenci z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, u których nie wystąpiła trwała odpowiedź wirusologiczna po optymalnym leczeniu peginterferonem i rybawiryną, skorzystaliby z leczenia podtrzymującego peginterferonem w niższej i być może lepiej tolerowanej dawce.12 Miara wyniku w większości badań terapii przeciwwirusowej przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C była utrzymująca się odpowiedź wirusologiczna (tj. niewykrywalny RNA wirusa HCV w surowicy 6 miesięcy po zaprzestaniu leczenia5), który, jak wykazano, jest związany z długotrwałą poprawą choroby.6 W tym badaniu wśród pacjentów, którzy nie mieli utrzymującej się odpowiedzi wirusologicznej po wcześniejszej terapii, kryteriami skuteczności leczenia były zapobieganie progresji do marskości (u pacjentów ze zwłóknieniem niezwiązanym z początkiem) i zapobieganie postępowi klinicznemu choroby
[więcej w: niedoczynność tarczycy senność, tenofowir, szpital katowice strzelecka ]