Przedłużona terapia zaawansowanego przewlekłego zapalenia wątroby typu C z peginterferonem o niskiej dawce ad 6

Panel B pokazuje czas do pierwszego wyniku klinicznego (zgon, dekompensacja czynności wątroby lub rak wątrobowokomórkowy) zgodnie z przypisaniem do grupy oraz z pacjentami stratyfikowanymi zgodnie z obecnością lub brakiem marskości. Po 3,5 roku od randomizacji pierwotny kliniczny lub histologiczny wynik wystąpił u 157 pacjentów w grupie leczonej i u 157 pacjentów w grupie kontrolnej (Tabela 2 i Figura 2A). Szacunkowe wartości przeżycia Kaplana-Meiera dotyczące odsetka pacjentów z wynikiem 1400 dni wynosiły 34,1% (95% CI, 29,8 do 38,5) w grupie leczonej i 33,8% (95% CI, 29,4 do 38,1) w grupie kontrolnej; współczynnik ryzyka wynosił 1,01 (95% CI, 0,81 do 1,27, P = 0,90). Nie stwierdzono istotnych interakcji między grupą leczoną a obecnością zwłóknienia niezwirotycznego lub marskości (P = 0,66). Wśród pacjentów z marskością, wyniki Kaplana-Meiera dotyczące odsetka pacjentów z wynikiem 1400 dni wynosiły 30,2% dla pacjentów leczonych i 31,2% dla pacjentów kontrolnych (współczynnik ryzyka 0,97, 95% CI, 0,68 do 1,38); wśród osób ze zwłóknieniem bezkierowym oszacowano 36,7% dla leczonych pacjentów i 35,5% dla pacjentów kontrolnych (współczynnik ryzyka, 1,05, 95% CI, 0,78 do 1,39).
Odsetek pacjentów z wynikiem klinicznym, według oceny przeżycia Kaplan-Meier, był podobny u pacjentów leczonych i kontrolnych z marskością wątroby (ryc. 2B). Wśród pacjentów ze zwłóknieniem bezkierowym wyniki kliniczne były częstsze u leczonych pacjentów niż u pacjentów kontrolnych (11,9% vs. 8,3%), ale różnica nie była znacząca (P = 0,13).
Najczęstszym wynikiem klinicznym było zwiększenie o 2 lub więcej punktów w skali Child-Turcotte-Pugh (udokumentowane podczas dwóch kolejnych wizyt), które wystąpiło u 109 pacjentów (10,4%). Inne wyniki dekompensacji czynności wątroby obejmowały wodobrzusze u 59 pacjentów (5,6%), encefalopatię wątrobową u 37 pacjentów (3,5%), krwotok z żylaków u 16 pacjentów (1,5%) i spontaniczne bakteryjne zapalenie otrzewnej u 6 pacjentów (0,6%). Rak wątrobowokomórkowy występował u 29 pacjentów (2,8%), 13 w niekierowotnej warstwie zwłóknienia (2,1%) i 16 w warstwie marskości (3,7%). Pięćdziesięciu trzech pacjentów (5,0%) zmarło, 31 w grupie leczonej (15 z przyczyn związanych z wątrobą) i 22 w grupie kontrolnej (12 z przyczyn związanych z wątrobą) (P = 0,18). Po 3,8 latach całkowita śmiertelność wyniosła 6,6% wśród pacjentów otrzymujących peginterferon i 4,6% wśród pacjentów z grupy kontrolnej (p = 0,18). Istniała istotna różnica w śmiertelności pomiędzy grupami leczonymi i kontrolnymi wśród pacjentów z niezwiązanym włóknieniem (odpowiednio 5,0% i 1,9%, P = 0,04), ale nie wśród pacjentów z marskością wątroby (odpowiednio 9,1% i 8,4%; P = 0,93 ).
Wśród pacjentów ze zwłóknieniem bezkierowym u 86,4% pacjentów wykonano biopsję lub uzyskano wynik kliniczny w ciągu 1,5 roku, a 80,0% ukończyło biopsję lub uzyskało wynik kliniczny w 3,5-letnim punkcie czasowym. Częstość progresji do marskości wątroby (określona jako wzrost o co najmniej 2 punkty w wyniku zwłóknienia Ishaka) u pacjentów ze zwłóknieniem niezwirkulowanym była podobna w grupach leczonych i kontrolnych (28,2% [95% CI, 22,8 do 33,9] i 31,9% [95% CI, 26,0 do 37,8], odpowiednio, P = 0,46). Wśród pacjentów ze zwłóknieniem bezkierowym średni wynik włóknienia Ishaka wzrósł o 0,38 i 0,42 punktu na 3,5 roku odpowiednio w grupach leczonych i kontrolnych, różnica 0,04 (95% CI, -0,27 do 0,20; p = 0,77), pomimo znaczące średnie zmniejszenie wyniku martwiczo-zapalnego w grupie leczonej w porównaniu z grupą kontrolną (-1.03 vs
[więcej w: mona straszyn, osteomed kraków, trimed piaseczno ]