Panel C pokazuje średnią procentową zmianę wyniku punktowego dla każdego objawu w zmodyfikowanym formularzu oceny obrzęku mielofibrozy, wersja 2.0. Wszystkie objawy uległy poprawie w grupie ruksolitynibu i pogorszyły się w grupie placebo (p <0,01 dla wszystkich porównań z placebo). T bary oznaczają błędy standardowe. Odsetek pacjentów, u których redukcja o 50% lub więcej w sumie objawów objawowych od punktu wyjściowego do tygodnia 24, wcześniej określonego drugiego punktu końcowego, była znacznie wyższa w grupie otrzymującej ruksolitynib niż w grupie placebo (45,9% w porównaniu z 5,3%; stosunek, 15,3%, 95% CI, 6,9 do 33,7; P <0,001). Dodatkowe szczegółowe analizy wykazały, że wśród pacjentów, dla których dostępne były dane wyjściowe i 24 tygodnie, 129 pacjentów otrzymujących ruksolitynib miało średnią poprawę o 46,1% (mediana, 56,2%) w całkowitej punktacji objawów w 24. tygodniu; 103 pacjentów otrzymujących placebo miało średnie pogorszenie o 41,8% (mediana, 14,6%) w ocenie (P <0,001). Poprawa była szybka i utrzymywała się przez okres 24 tygodni, podczas którego zebrano dane o objawach (Figura 2A). Większość pacjentów otrzymujących ruksolitynib wykazywała poprawę w zakresie objawów; u większości pacjentów otrzymujących placebo wystąpiło pogorszenie objawów (ryc. 2B).
Analiza post hoc wykazała, że pacjenci, którzy otrzymywali ruksolitynib, wykazywali poprawę w każdym pojedynczym objawie ocenianym na MFSAF (Figura 2C), natomiast objawy pogorszyły się w grupie placebo (P <0,01 dla wszystkich porównań z placebo).
Wcześniejsze analizy zostały przeprowadzone w celu weryfikacji krzyżowej zmodyfikowanego MFSAF, wersja 2.0. Globalne wrażenie zmiany u pacjenta i inne zgłaszane przez pacjenta wyniki odzwierciedlają zmiany w punktacji objawów (rysunek S3A, S3B i S3C w dodatkowym dodatku). Pacjenci, którzy otrzymywali ruksolitynib, mieli zwiększenie masy ciała, podczas gdy osoby otrzymujące placebo miały utratę masy ciała (rysunek S4 w dodatkowym dodatku). W grupie ruksolitynibu 62,7% pacjentów z redukcją objętości śledziony 35% lub więcej miało poprawę o 50% lub więcej w objawach związanych ze śledzioną (na co wskazuje suma wyników MFSAF z powodu dyskomfortu w jamie brzusznej, ból pod żebrami lewa strona i uczucie pełności [wczesne uczucie sytości]); jednak ten poziom poprawy wystąpił również u 46,9% pacjentów ze zmniejszoną objętością śledziony mniejszą niż 35%. Dodatkowa analiza post hoc wykazała poprawę o 50% lub więcej w przypadku objawów pozasieciowych (nocne poty, bóle kości lub mięśni i świąd) u 58,6% pacjentów z redukcją objętości śledziony o 35% lub więcej oraz u 54,1% pacjentów z zmniejszenie objętości śledziony o mniej niż 35%.
Podgrupy
W analizie postgoc podgrup, średnie zmiany w śledzionowej objętości u pacjentów z mutacją V217F JAK2 wynosiły -34,6% w grupie ruksolitynibu i 8,1% w grupie placebo; odpowiednie zmiany wśród pacjentów bez mutacji wynosiły -23.8% i 8.4% (wartość P dla interakcji, 0,07)
[patrz też: anatomia palpacyjna, chirurgiczne usuwanie ósemek, chirurgia dentystyczna ]
Powiązane tematy z artykułem: anatomia palpacyjna chirurgia dentystyczna chirurgiczne usuwanie ósemek