Podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie ruksolitynibu na obecność zwłóknienia szpiku AD 10

U większości pacjentów stwierdzono nasilenie objawów, które wystąpiły nawet u pacjentów, u których nie obserwowano zmniejszenia objętości śledziony o 35% lub więcej. Dla kontrastu, większość pacjentów, którzy otrzymywali placebo, miało postępującą splenomegalię i pogorszenie objawów związanych z mielofibrozą. Zmiany w objawach odnotowane za pomocą MFSAF były kierunkowo zgodne z ocenami przeprowadzonymi z innymi zatwierdzonymi i często zgłaszanymi przez pacjentów instrumentami wyników, stosowanymi w tym badaniu. Niedokrwistość i małopłytkowość były częstsze u pacjentów, którzy otrzymywali ruksolitynib w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Te zdarzenia niepożądane można było opanować, o czym świadczy niski odsetek przerwania leczenia (jeden pacjent w każdej grupie na każde zdarzenie). Małopłytkowość rzadko powracała na poziomie 3 lub 4 po odpowiednich modyfikacjach dawek i nie wiązała się z nasileniem krwawień, chociaż siniaki występowały częściej w grupie ruksolitynibu. Częstość występowania niedokrwistości stopnia 3. lub 4. osiągnęła maksimum po około 8-12 tygodniach leczenia ruksolitynibem, a następnie zmniejszała się do poziomu podobnego do obserwowanego u pacjentów otrzymujących placebo. W grupie otrzymującej ruksolitynib pacjenci z niedokrwistością stopnia 3. lub 4. o nowym początku mieli objawową poprawę podobną do tej u pacjentów bez niedokrwistości. W grupie placebo u pacjentów z niedokrwistością stopnia 3. lub 4. stwierdzono nasilenie objawów, które było większe u pacjentów z niedokrwistością.
Transformacja do AML wystąpiła u 2 pacjentów w tym badaniu; obaj pacjenci otrzymywali ruksolitynib i mieli wyjściową charakterystykę, która stawiała je pod zwiększonym ryzykiem transformacji. W oddzielnym badaniu III fazy z medianą obserwacji trwającą 61 tygodni, nie było transformacji AML u 146 pacjentów, którzy otrzymali ruksolitynib i dwie transformacje u 73 pacjentów, którzy otrzymali najlepszą dostępną terapię.16 Długoterminowa obserwacja wymagane do lepszego zdefiniowania współczynników transformacji AML.
Po przerwaniu leczenia ruksolitynibem objawy związane z mielofibrozą stopniowo powracały do poziomów wyjściowych. Porównywane między grupami zdarzenia niepożądane zgłaszane po przerwaniu lub trwającym odstawieniu badanego leku nie wykazały wyraźnego schematu konkretnego efektu wycofania.
Podsumowując, ruksolitynib wiązał się z redukcją splenomegalii i objawami, które są wyraźnymi objawami mielofibrozy i wydawały się być związane z poprawą całkowitego przeżycia. Efektami toksycznymi ogólnie zarządzano przy modyfikacji dawki. Te wyniki pokazują, że ruksolitynib jest skuteczną terapią dla mielofibrosji.
[patrz też: cena rezonansu magnetycznego, szpital katowice strzelecka, dentysta tłuszcz ]