Leczenie choroby Fabryego za pomocą farmakoterapeutycznej szczepionki Migalastat ad 6

Wartości P odpowiadają średniej najmniejszych kwadratów różnicy między migalastatem a placebo. Spośród 44 pacjentów, którzy zgodzili się na analizę lyso-Gb3 w osoczu, 31 miało odpowiednią zmutowaną .-galaktozydazę. I słupki wskazują błędy standardowe. W zmodyfikowanej populacji ITT z odpowiednią zmutowaną .-galaktozydazą, 6 miesięcy migalastatu wiązało się ze znacząco niższym stężeniem lyso-Gb3 w osoczu niż 6 miesięcy stosowania placebo (P = 0,003) (rysunek 2 i tabela S7 w dodatkowym dodatku) . Poziom lyso-Gb3 w osoczu pozostawał stabilny bez dalszej redukcji po 6 dodatkowych miesiącach migalastatu. U pacjentów przechodzących z placebo na migalastat po 6 miesiącach zaobserwowano znaczące zmniejszenie stężenia lizo-Gb3 w osoczu pomiędzy 6. miesiącem a 12. miesiącem (p <0,001) (rysunek 2 i tabela S7 w dodatkowym dodatku). Poziomy w osoczu u pacjentów ze zmutowaną .-galaktozydazą, która nie była odpowiednia do leczenia migalastatem, pozostały niezmienione (Tabela S8 w Dodatku Uzupełniającym).
Podłoże GL-3 z moczem
U pacjentów z odpowiednią zmutowaną .-galaktozydazą, średnia (. SE) zmiana w 24-godzinnym stężeniu substratu GL-3 w moczu od wartości początkowej do 6. miesiąca wynosiła -361 . 169 ng na miligram kreatyniny z migalastatem (stężenie w 6. miesiącu, 555 . 151) i -147 . 217 ng na miligram kreatyniny z placebo (stężenie w miesiącu 6, 1017 . 218) (P = 0,44).
Funkcja nerki
W zmodyfikowanej populacji ITT z odpowiednią zmutowaną .-galaktozydazą nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zmianie oszacowanego GFR lub zmierzonego GFR od wartości wyjściowej do 6 miesiąca (patrz sekcja Wyniki w dodatkowym dodatku). U pacjentów obserwowanych przez okres do 24 miesięcy migalastatu, średnie (. SE) annualizowane zmiany względem wartości wyjściowej w oszacowanym GFR i zmierzonym GFR (. SE) wynosiły odpowiednio -0,30 . 0,66 i -1,51 . 1,33 ml na minutę na 1,73 m2. Płci męskiej i wyższy 24-godzinny wydalanie białka w moczu na początku były związane z wyższym rocznym spadkiem (Tabela S9 w Dodatku Uzupełniającym). Nie stwierdzono istotnych różnic w poziomach wyjściowych lub zmianach w stosunku do wartości wyjściowych między grupami badawczymi w przypadku 24-godzinnego wydalania białka z moczem (tabela S10 w dodatku uzupełniającym).
Zmienne echokardiograficzne
Tabela 2. Tabela 2. Zmiany wskaźnika lewokomorowo-lewej komory (LVM) w oparciu o echokardiografię od wartości wyjściowej do 18. lub 24. miesiąca. Na początku wskaźnik lewej komory był podobny w grupie migalastatu i placebo; nie było znaczących różnic w trakcie etapu (tabele S11 i S12 w dodatkowym dodatku). U pacjentów w populacji ITT z odpowiednią zmutowaną .-galaktozydazą, która otrzymywała migalastat przez okres do 24 miesięcy, zaobserwowano znaczący spadek wskaźnika lewej komory, z tendencją do większego zmniejszenia liczby pacjentów z przerostem lewej komory linia podstawowa (tabela 2). Zannualizowana stopa zmiany od wartości wyjściowych do 24 miesięcy jest przedstawiona w tabeli S13 w dodatkowym dodatku.
Końcowa rozkurczowa grubość przegrody międzykomorowej zmieniła się o -0,06 . 0,05 cm (95% przedział ufności, -1,67 do 0,04) od wartości wyjściowej 1,17 . 0,06 cm, co stanowi spadek o 5,2%; końcowa grubość ściany tylnego płata lewej komory była stabilna do 24 miesięcy (tabela S14 w dodatku uzupełniającym)
[hasła pokrewne: przychodnia terapii uzależnienia od alkoholu i współuzależnienia, endermologia lpg, żylaki kończyn dolnych objawy ]