Modyfikacje dawki ruksolitynibu były obowiązkowe, jeśli rozwinęła się małopłytkowość lub neutropenia. Zdarzenia niepożądane o dowolnym stopniu trudności wymagające zmniejszenia lub przerwania dawek występowały częściej w przypadku ruksolitynibu w porównaniu z najlepszą dostępną terapią (u 63% pacjentów w porównaniu do 15%). Małopłytkowość była najczęstszą przyczyną modyfikacji dawek w obu grupach (u 41% pacjentów w grupie otrzymującej ruksolity-bin i 1% w grupie z najlepszą dostępną terapią). Tylko 5% pacjentów w grupie otrzymującej ruksolitynib wymagało przerwania lub zmniejszenia dawki z powodu niedokrwistości i 1% z powodu neutropenii; odpowiednie odsetki w grupie najlepszych dostępnych terapii wynosiły 1% i 0%. W okresie leczenia więcej pacjentów w grupie otrzymującej ruksolitynib niż w grupie z najlepszą dostępną terapią otrzymało co najmniej jedną transfuzję czerwonych krwinek (51% w porównaniu do 38%). Średnia liczba transfuzji na miesiąc była podobna w obu grupach leczenia (odpowiednio 0,86 i 0,91). W grupie ruksolitynibu odsetek pacjentów wymagających transfuzji upakowanych krwinek czerwonych był wyższy u osób, które rozpoczęły stosowanie ruksolitynibu w dawce 20 mg dwa razy na dobę niż u osób, które rozpoczęły leczenie dawką 15 mg dwa razy na dobę (58% w porównaniu do 41%).
Poważne zdarzenia niepożądane zostały zrównoważone między dwiema grupami (Tabela 2). Najczęściej zgłaszanym ciężkim działaniem niepożądanym w obu grupach była niedokrwistość (u 5% pacjentów w grupie otrzymującej ruksolity-bin i 4% w grupie z najlepszą dostępną terapią). Zapalenie płuc było jedynym poważnym zdarzeniem niepożądanym zgłaszanym u 5% lub więcej pacjentów w obu grupach (1% w grupie ruksolitynibu i 5% w grupie z najlepszą dostępną terapią).
Spośród 32 pacjentów, którzy przerwali leczenie ruksolitynibem, 19 miało zdarzenia niepożądane 2 tygodnie lub krócej po odstawieniu. Spośród tych 19 pacjentów u 6 pacjentów wystąpił co najmniej jeden objaw hiperlubozy, w tym ogólne pogorszenie stanu zdrowia (1 pacjent), gorączka (2), jadłowstręt (2), zmęczenie (1), utrata masy ciała (2), nocne poty (1) i świąd (1). Trzy z tych wydarzeń – ogólne pogorszenie stanu zdrowia fizycznego, gorączka i zmęczenie – zostały zgłoszone jako zdarzenia 3 stopnia. Wśród pozostałych pacjentów, którzy przerwali leczenie ruksolitynibem, nie było wzorca w odniesieniu do rodzaju lub ciężkości zdarzenia.
Po 12 miesiącach obserwacji zgłoszono 10 zgonów (6 w grupie ruksolitynibu [4%] i 4 w grupie z najlepszą dostępną terapią, [5%]), z czego 7 zgonów (4 [3%]) i 3 [4%] odpowiednio w obu grupach) wystąpiło w ciągu 28 dni po odstawieniu badanego leczenia. Po dodatkowych 2 miesiącach obserwacji (mediana całkowitej obserwacji, 61,1 tygodnia), w grupie ruksolitynibu wystąpiło dodatkowe 5 zgonów. Przyczynami zgonu w grupie ruksolitynibu były niewydolność wątroby, krwotok mózgowy i zakrzepica żyły wrotnej po operacji z powodu raka płaskonabłonkowego głowy i szyi z przerzutami (u pacjenta); obrzęk płuc i arytmia serca (1); krwotok zaotrzewnowy po zabiegu ortopedycznym (1); perforacja jelit związana z terminalnym zapaleniem jelita krętego (1); infekcja dróg oddechowych (1); zatrzymanie akcji serca i mielofibrosis (1); niewydolność serca (1); pozaszpikową hematopoezę płucną i niewydolność płucną (1); zaburzenie limfoproliferacyjne po transplantacji i niewydolność wielonarządowa (1); i mielofibrosis (2)
[więcej w: anatomia palpacyjna, acetazolamid, anatomia palpacyjna poznań ]
Powiązane tematy z artykułem: acetazolamid anatomia palpacyjna dentysta bielsko biała