Fumaran tenofowiru dizoproksylu w porównaniu z dipiwoksylem adefowiru w przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu B

Fumaran dizoproksylu tenofowiru (DF) jest analogiem nukleotydu i silnym inhibitorem odwrotnej transkryptazy ludzkiego wirusa upośledzenia typu i wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Metody
W dwóch podwójnie ślepych badaniach fazy 3 losowo przydzielono pacjentów z przewlekłym zakażeniem HBV antygenem zapalenia wątroby typu B (HBeAg) lub HBeAg w celu otrzymania tenofowiru DF lub dipiwoksylu adefowiru (stosunek 2: 1) raz na dobę przez 48 tygodni . Pierwszorzędowym punktem końcowym skuteczności był poziom HBV DNA w osoczu mniejszy niż 400 kopii na mililitr (69 IU na mililitr) i poprawa histologiczna (tj. Zmniejszenie wyniku zapalenia martwicy Knodella o 2 lub więcej punktów bez pogarszającego się zwłóknienia) w 48. tygodniu. Wtórne punkty końcowe obejmowały supresję wirusową (tj. Poziom DNA HBV <400 kopii na mililitr), poprawę histologiczną, odpowiedź serologiczną, normalizację poziomów aminotransferazy alaninowej i rozwój mutacji oporności.
Wyniki
W 48. tygodniu w obu badaniach znacznie wyższy odsetek pacjentów otrzymujących tenofowir DF niż otrzymujących dipiwoksyl adefowiru osiągnął pierwszorzędowy punkt końcowy (p <0,001). Supresja wirusa wystąpiła u większej liczby pacjentów z ujemnym mianem HBeAg otrzymujących tenofowir DF niż u pacjentów otrzymujących dipiwoksyl adefowiru (93% w porównaniu z 63%, p <0,001) oraz u większej liczby pacjentów z dodatnim wynikiem HBeAg otrzymujących tenofowir DF niż u pacjentów otrzymujących dipiwoksyl adefowiru (76% vs. %, P <0,001). Istotnie więcej pacjentów z dodatnim mianem HBeAg leczonych tenofowirem DF niż leczonych dipiwoksylem adefowiru miało normalizowane poziomy aminotransferazy alaninowej (68% vs. 54%, P = 0,03) i utrata antygenu powierzchniowego wirusa zapalenia wątroby typu B (3% w porównaniu z 0%, P = 0,02). W 48. tygodniu u żadnego z pacjentów nie pojawiły się substytucje aminokwasowe w obrębie polimerazy DNA HBV związane z fenotypową opornością na tenofowir DF lub inne leki stosowane w leczeniu zakażenia HBV. Tenofowir DF powodował podobną odpowiedź DNA HBV u pacjentów, którzy wcześniej otrzymywali lamiwudynę iu tych, którzy jej nie otrzymywali. Profil bezpieczeństwa był podobny dla obu terapii w obu badaniach.
Wnioski
Wśród pacjentów z przewlekłym zakażeniem HBV, tenofowir DF w dawce dziennej 300 mg miał lepszą skuteczność przeciwwirusową o podobnym profilu bezpieczeństwa w porównaniu z dipiwoksylem adefowiru w dawce dziennej od 10 mg do 48. tygodnia (numery ClinicalTrials.gov, NCT00116805 i NCT00117676 .)
Wprowadzenie
Przewlekłe zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) jest poważnym problemem zdrowotnym.1-3 Ponieważ większość pacjentów z przewlekłym zakażeniem HBV wymaga długotrwałej terapii, 4-6 istnieje zapotrzebowanie na nowe leki o silnej aktywności przeciwwirusowej i zapewniające długotrwałe bezpieczeństwo , jak również udowodnione niskie opory przeciwwirusowe HBV, wysoka bariera genetyczna (tj. wymagająca więcej niż jedna substytucja aminokwasowa dla nadania oporności na leczenie HBV) lub oba.
Ostatecznym celem leczenia przewlekłego zakażenia HBV jest zapobieganie powikłaniom wątroby. Cel ten jest rzadko osiągany poprzez utratę antygenu powierzchniowego wirusa zapalenia wątroby typu B (HBsAg) i serokonwersję, które są związane z utrzymującą się immunologiczną i wirusologiczną kontrolą wirusa. W przewlekłym zakażeniu HBV antygenem zapalenia wątroby typu B (HBeAg), utracie HBeAg i serokonwersji towarzyszy obniżenie poziomu DNA HBV, ale nie są one leczone, a pojawienie się mutacji ucieczkowych przed początkiem może prowadzić do aktywnego, przewlekłego zapalenia wątroby typu HBeAg-ujemnego. z towarzyszącymi długotrwałymi komplikacjami.7 Utrzymanie supresji wirusowej za pomocą terapii doustnej jest często najlepszym osiągnięciem
[patrz też: etyloamina, przychodnia aksamitna rejestracja, cheeseburger mcdonald kalorie ]