Aby ocenić drugorzędowy punkt końcowy całkowitego przeżycia, zaplanowano 650 pacjentów (ogólna populacja przeżycia). Jednak tylko 375 pacjentów było wymaganych do uzyskania odpowiedniej mocy statystycznej dla pierwotnego punktu końcowego przeżycia wolnego od progresji. W związku z tym badanie zaprojektowano w celu oceny pierwotnego punktu końcowego u pierwszych 375 pacjentów poddanych randomizacji (populacja bez progresji przeżycia) w celu umożliwienia dłuższego okresu przeżycia wolnego od progresji (ryc. 1). Testy hipotezy dotyczące przeżycia wolnego od progresji i całkowitego przeżycia przeprowadzono z użyciem stratyfikowanego testu log-rank zgodnie z czynnikami stratyfikacji stosowanymi w randomizacji. Średni czas przeżycia wolnego od progresji i całkowity czas przeżycia oraz związane z tym 95% przedziały ufności dla każdej grupy leczenia oszacowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Współczynniki zagrożenia zostały oszacowane za pomocą modelu regresji Coxa. Wstępna analiza okresowa dla całkowitego przeżycia została przeprowadzona w czasie analizy pierwotnego punktu końcowego. Błąd typu I dla analizy pośredniej był kontrolowany przez funkcję wydatków Lan-DeMets alpha, z granicami O Brien-Fleminga, w celu uwzględnienia ułamka planowanych zdarzeń w czasie analizy.
Wyniki
Pacjenci
Od sierpnia 2013 r. Do listopada 2014 r. Losowo przydzielono 658 pacjentów ze 173 ośrodków w 26 krajach do przyjmowania kabozantynibu (330 pacjentów) lub ewerolimusa (328 pacjentów); ci pacjenci razem tworzą populację przeżycia całkowitego (ryc. S1 w dodatku uzupełniającym). Pierwszych 375 pacjentów poddanych randomizacji (187 przypisanych do kabozantynibu i 188 przypisanych ewerolimusowi) tworzy populację przeżycia wolnego od progresji dla podstawowej analizy punktu końcowego (ryc. S2 w dodatku uzupełniającym). Populacja bezpieczeństwa obejmuje wszystkich pacjentów, którzy otrzymali leczenie badane (331 otrzymało kabozantynib, a 322 otrzymywało ewerolimus) (ryc. S1 w dodatku uzupełniającym).
W dniu wyłączenia danych z 22 maja 2015 r. Łącznie 133 pacjentów przydzielonych do kabozantynibu i 67 pacjentów przydzielonych do ewerolimusu kontynuowało leczenie badawcze. Minimalny czas obserwacji wynosił 11 miesięcy w populacji, która przeżyła bez progresji, oraz 6 miesięcy w populacji z całkowitym przeżyciem. Najczęstszym powodem przerwania leczenia był postęp choroby w badaniu radiograficznym.
Tabela 1. Tabela 1. Wyjściowa charakterystyka demograficzna i kliniczna. Grupy leczenia były zrównoważone w odniesieniu do wyjściowych cech demograficznych i choroby (Tabela 1). Najczęstszym wcześniejszym leczeniem był sunitynib, a większość pacjentów otrzymywała tylko jeden wcześniejszy inhibitor VEGFR.
Skuteczność
Rycina 2. Rycina 2. Szacunki Kaplana-Meiera z przeżycia bez progresji. Postęp choroby oceniano przez niezależny komitet ds. Przeglądu radiologii.
Czas przeżycia wolnego od progresji został określony przez niezależny komitet ds. Przeglądu radiologii u pierwszych 375 pacjentów poddanych randomizacji. Szacowane mediana czasu przeżycia wolnego od progresji wynosiła 7,4 miesiąca (przedział ufności 95% [CI], 5,6 do 9,1) z kabozantynibem i 3,8 miesiąca (95% CI, 3,7 do 5,4) z ewerolimusem
[hasła pokrewne: leczenie kanałowe pod mikroskopem, dentysta olsztyn, acetazolamid ]
Powiązane tematy z artykułem: acetazolamid dentysta olsztyn leczenie kanałowe pod mikroskopem