Częstość progresji choroby lub zgonu była o 42% mniejsza w przypadku stosowania kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem (współczynnik ryzyka progresji lub zgonu, 0,58; 95% CI, 0,45 do 0,75; p <0,001) (ryc. 2). Wyniki były podobne w analizie wspomagającej, w której oceniano przeżycie bez progresji (mediana, 7,4 miesiąca [95% CI, od 6,3 do 7,6] w przypadku stosowania kabozantynibu w porównaniu z 5,3 miesiąca [95% CI, od 3,8 do 5,6] z ewerolimusem; dla postępu lub śmierci, 0,60; 95% CI, 0,47 do 0,76; P <0,001) (ryc. S3 w dodatku uzupełniającym). Korzyści z przeżycia bez progresji związane z kabozantynibem były konsekwentnie obserwowane w uprzednio określonych podgrupach zdefiniowanych zgodnie z liczbą wcześniejszych inhibitorów VEGFR i kategorii ryzyka prognostycznego MSKCC (ryc. S4 w Dodatku uzupełniającym). W analizie post hoc podgrupy 153 pacjentów, którzy otrzymywali sunitynib jako jedyny wcześniejszy inhibitor VEGFR, oszacowane mediana czasu przeżycia wolnego od progresji wyniosło 9,1 miesiąca (95% CI, 5,6 do 11,2) z kabozantynibem i 3,7 miesiąca (95% CI, 1.9 do 4.2) z ewerolimusem (współczynnik ryzyka progresji lub śmierci, 0,41).
Wśród pierwszych 375 pacjentów poddanych randomizacji wskaźnik obiektywnej odpowiedzi, oceniany przez niezależny komitet ds. Przeglądu radiologicznego, był znacznie wyższy w przypadku stosowania kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem (częściowe odpowiedzi u 40 spośród 187 pacjentów [21%] przypisanych do kabozantynibu w porównaniu do 9 z 188 pacjentów [5%] przydzielonych do ewerolimusu, p <0,001) (tabela S2 w dodatkowym dodatku). Najlepsza odpowiedź na ustabilizowaną chorobę wystąpiła u 116 pacjentów (62%) w każdej grupie, a postępująca choroba wystąpiła u 26 pacjentów (14%) przypisanych do kabozantynibu w porównaniu do 51 pacjentów (27%) przypisanych ewerolimusowi. W podgrupie 153 pacjentów, którzy otrzymywali sunitynib jako jedyny wcześniejszy inhibitor VEGFR, obiektywne odpowiedzi wystąpiły u 17 z 76 pacjentów otrzymujących kabozantynib (22%, 95% CI, 14 do 33) oraz u 2 z 77 pacjentów przypisanych do ewerolimusu (3%, 95% CI, 0 do 9).
Rycina 3. Rycina 3. Szacunki Kaplan-Meier dotyczące całkowitego przeżycia. We wcześniejszej analizie okresowej przeżycia całkowitego wystąpiło 202 zgonów w populacji, która przeżyła ogółem. Zaobserwowano tendencję do dłuższego całkowitego przeżycia przy stosowaniu kabozantynibu w porównaniu z ewerolimusem (współczynnik ryzyka zgonu, 0,67, nieskorygowany 95% CI, 0,51 do 0,89, P = 0,005) (ryc. 3). Wartość P . 0,0019 wymagana do osiągnięcia istotności statystycznej w czasie analizy pośredniej nie została osiągnięta, a kontynuacja przeżycia kontynuuje planowaną końcową analizę po 408 zgonach. Tendencja do dłuższego przeżycia z kabozantynibem wystąpiła pomimo częstszego stosowania kolejnych terapii przeciwnowotworowych w grupie otrzymującej ewerolimus (155 z 328 pacjentów [47%]) niż w grupie kabozantynibu (126 z 330 pacjentów [38%]) (Tabela S3 w Dodatek dodatkowy). Najczęstszymi kolejnymi terapiami przeciwnowotworowymi były aksytynib w grupie ewerolimus (74 pacjentów [23%]) i ewerolimus w grupie kabozantynibu (75 pacjentów [23%]).
Bezpieczeństwo
Mediana czasu trwania leczenia wynosiła 7,6 miesiąca u pacjentów, którzy otrzymywali kabozantynib i 4,4 miesiąca u pacjentów, którzy otrzymywali ewerolimus. Zmniejszenie dawki nastąpiło wśród 197 spośród 331 pacjentów (60%) leczonych kabozantynibem i 79 z 322 pacjentów (25%) leczonych ewerolimusem (tabela S4 w dodatkowym dodatku)
[przypisy: leczenie kanałowe pod mikroskopem, stomatolog opole, cyjanokobalamina ]
Powiązane tematy z artykułem: cyjanokobalamina leczenie kanałowe pod mikroskopem stomatolog opole