Zdarzenia 3 lub 4 stopnia wśród pacjentów z negatywnym wynikiem badania PET, którzy rozpoczęli przypisane leczenie. Analiza możliwych czynników predykcyjnych niepowodzeń leczenia po negatywnych wynikach badania śródokresowego PET-CT wskazała, że początkowy etap Ann Arbor był związany z ryzykiem progresji choroby, z 3-letnim czasem przeżycia bez progresji wynoszącym 90,0% (95% CI, 86,4 do 92,6) u pacjentów z chorobą stopnia II, w porównaniu z 83,1% (95% CI, 78,2 do 87,0) z chorobą stopnia III i 79,6% (95% CI, 73,8 do 84,2) u osób z chorobą stopnia IV (P <0,001). Podobny, ale mniej silny efekt zaobserwowano dla wyniku prognostycznego, a starsi pacjenci mieli wyższy odsetek zdarzeń niż młodsi pacjenci. Nie było znaczącego związku z dużą wielkością choroby, objawami B ani wynikiem PET (tabele S1 i S2 w dodatkowym dodatku), ani nie zmieniły się, gdy cenzurowano dane pochodzące od niewielkiej liczby pacjentów leczonych radioterapią konsolidacyjną. Toksyczne skutki kontynuacji leczenia ABVD były większe niż w przypadku AVD, z większą liczbą 3 lub 4 zdarzeń oddechowych (Tabela 3). W analizie podłużnej bezwzględna różnica między grupą ABVD a grupą AVD w zmianie zdolności dyfuzyjnej płuca do tlenku węgla (DLco) od wartości wyjściowej do zakończenia terapii wynosiła -7,4 punktów procentowych (95% CI, od 5,1 do 9,7; P <0,001); efekt ten utrzymywał się przez rok, przy bezwzględnej różnicy między grupami -4,6 punktu procentowego (95% CI, 1,6 do 7,5, P = 0,003).
Wyniki w grupie z dodatnimi wynikami PET
Spośród 182 pacjentów z pozytywnymi wynikami na tymczasowym skanie PET-CT zgodnie z protokołem, 94 otrzymało BEACOPP-14, 78 otrzymało eskalowany BEACOPP, 6 zostało wycofanych z badania w celu poddania się różnym zabiegom ratunkowym, a 4 wybrano do kontynuowania ABVD. Wyniki trzeciego badania PET-CT były dostępne dla 160 pacjentów, z których 119 (74,4%) miało negatywne wyniki. Z tych pacjentów 20 otrzymało radioterapię konsolidacyjną. W grupie z dodatnim wynikiem PET, odnotowano 22 zgony i 55 przypadków postępu choroby, nawrotu lub zgonu w miarę kontynuacji (Tabela 2). Kolejną chemioterapię podano w celu konsolidacji po leczeniu ratunkowym u 24 pacjentów (dodatkowe cykle BEACOPP w 11, inne schematy ratunkowe w 6, a wysokie dawki w 7), pacjent otrzymał brentuksymab vedotin i 43 otrzymywał radioterapię. Trzyletnia przeżywalność bez progresji dla całej grupy wynosiła 67,5% (95% CI, 59,7 do 74,2), a ogólny wskaźnik przeżycia wynosił 87,8% (95% CI, 81,5 do 92,1) (ryc. 2). Niezrandomizowane porównanie BEACOPP-14 i eskalowanego BEACOPP nie wykazało znaczącej różnicy w wynikach między schematami, a efekty toksyczne były zasadniczo podobne, z wyjątkiem częstości występowania małopłytkowości i neutropenii z gorączką z nasileniem BEACOPP (Tabela 3).
Dyskusja
Głównym celem tego badania było ustalenie, czy tymczasowy skan FDG-PET może być użyty do kierowania deeskalacją terapii u pacjentów z wysokim prawdopodobieństwem wyleczenia po terapii ABVD i eskalacją u osób o podwyższonym ryzyku niepowodzenia leczenia
[więcej w: dentofobia, dentysta gliwice, hologramy na legitymację studencką ]
Powiązane tematy z artykułem: dentofobia dentysta gliwice hologramy na legitymację studencką